«Stwórz, o Boże, we mnie serce czyste

i odnów w mojej piersi ducha niezwyciężonego!

Nie odrzucaj mnie od swego oblicza

i nie odbieraj mi świętego ducha swego!»

Te dwa wersety są częścią psalmu pokutnego, którym modlił się król Dawid po swoim upadku. Psalm zaczyna się od słów: „Zmiłuj się nade mną, Boże, w swojej łaskawości, w ogromie swego miłosierdzia wymaż moją nieprawość!  Obmyj mnie zupełnie z mojej winy i oczyść mnie z grzechu mojego! Uznaję bowiem moją nieprawość, a grzech mój jest zawsze przede mną”.

W tej pokutnej modlitwie, której z pewnością towarzyszyły obfite łzy, król Dawid prosił o czyste serce i odnowienie ducha. Ale ta modlitwa wyraża także głęboką tajemnicę dotyczącą stworzenia nowego serca. Bóg obiecał później przez proroka Ezechiela: „Dam wam nowe serce i… nowego ducha”.

„Zedrze On na tej górze zasłonę,

zapuszczoną na twarz wszystkich ludów,

i całun, który okrywał wszystkie narody.”

Co jest tym całunem? Czym jest ta zasłona, która w jakiś sposób okrywa lub zasłania wszystkich ludzi bez różnicy? Tą duchową zasłoną jest grzech pierworodny, czyli korzeń zła w nas, który w Piśmie Świętym nazywany jest „starym człowiekiem”. Owocem tej zgubnej zasłony są wszystkie zbrodnie, morderstwa i okrucieństwa, które ludzkość popełniła i popełni. Wszystko to pochodzi z tej zasłony duchowej ciemności związanej z kłamstwami i złem, która zaciemnia nasz rozum, nasze umysły i zaślepia naszą wolę. Aby uwolnić nas z tej zasłony, Bóg stał się człowiekiem. Ale wciąż pozostaje wielką tajemnicą ludzka wolność. Wielu ludzi tak rozmiłowało się w kłamstwie i złu, że nie chcą, aby ta zasłona została zdjęta z ich dusz, aby ich rozum poznał prawdę, a sumienie przekonało ich o złych czynach. Jezus powiedział: „Światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich uczynki”. O tej rzeczywistości możemy przekonywać się na co dzień: zarówno na przykładzie wydarzeń światowych, jak i w naszym życiu osobistym. Dużą rolę odgrywa tu „mała trzódka” – to biblijne określenie nazywane jest Bożą „resztką Izraela”. Jezus mówi: „Nie bój się, mała trzódko, gdyż spodobało się Ojcu waszemu dać wam królestwo” (Łk 12:32).

„Nastąpi w ów dzień to, iż Pan skarze wojsko niebieskie tam, w górze,

i królów ziemskich tu,  na dole”

Ta wypowiedź proroka Izajasza jest aktualna lub będzie aktualna w nadchodzących dniach. Czym jest wojsko niebieskie w górze? Apostoł Paweł wyjaśnia, że my nie toczymy walki przeciw krwi i ciału, lecz przeciw rządcom świata tych ciemności (kosmokratores), przeciw pierwiastkom duchowym zła na wyżynach niebieskich (Ef 6,10n), czyli przeciw tak zwanego wojska niebieskiego. Poprzez ten rząd światem wspomniane siły dążą do samozniszczenia Ziemi poprzez ludzi, którzy im służą, czyli poprzez swoje media. Wiemy, kim są ziemscy królowie. Dziś one zostały zastąpione tzw. systemem demokratycznym i różnymi ideologiami, takimi jak komunizm, faszyzm itp. Za takimi ideologiami stoi także duch, który poprzez określone struktury wpływa na myślenie i działanie ludzi. Pan obiecuje, że skarze siły ciemności „w ów dzień”. Nie ma wątpliwości, że „ów dzień” definitywnie nadejdzie w dniu Sądu Ostatecznego, ale może nadejść nawet przed sądem Bożym. Tak, jak faszyzm został ukarany, choć kosztem wielkich ofiar, tak i każdy inny „-izm” sprzeciwiający się Bogu, prędzej czy później zostanie ukarany i zniszczony.

„Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co zwiążecie na ziemi,

będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi,

będzie rozwiązane w niebie”

Ta obietnica ma zastosowanie na kilku poziomach. Odnosi się do przywódców kościelnych, którzy zgodnie z nauką Kościoła mogą określić pewne wymagania Ewangelii i związać nasze sumienie rozporządzeniem kościelnym, np. stwierdzić, że jedzenie mięsa w piątek jest grzechem. Mogą też go rozwiązać i powiedzieć, że post w piątek można zastąpić np. modlitwą lub aktem pokuty. Jest to obszar, który dotyczy osób odpowiedzialnych przed Bogiem za Kościół na danym terenie.

Oczywiście dzisiaj władza kościelna może być rażąco nadużywana wbrew istocie i to już się dzieje. W takim przypadku na danych przedstawicieli kościoła, proporcjonalnie do ich przewinień, spadają najsurowsze kary, aż do ekskomuniki z Kościoła. To odnosi się to do tych, którzy dziś propagują sodomię i inne podobne niemoralności oraz nadużywają w tym celu władzy biskupiej lub papieskiej.

„Lecz oni nie pojmują i nie rozumieją, błąkają się w ciemnościach:

cała ziemia chwieje się w posadach”

Te słowa z Psalmu jest bardzo aktualne w dzisiejszych czasach. Dotyczą przede wszystkim tych, którzy sprawują władzę polityczną i kościelną, ale w pewnym stopniu dotyczą każdego z nas.

Co musimy robić, aby poznać, zrozumieć i chodzić nie w ciemności, ale w świetle? Musimy w naszym życiu poważnie liczyć się z Jezusem, ponieważ On jest Światłością świata. W Nim jest pełnia mądrości i wiedzy. Jeśli dajemy się kierować tylko tzw. mądrością mainstreamu i smartfonów, to nie wiemy absolutnie nic o rzeczach zasadniczych, takich jak zbawienie duszy, i nie rozumiemy, co powinniśmy dla tego zrobić, i jak pokonać kłamstwa i oszustwa. W tej ślepocie wtedy cała ziemia chwieje się w posadach.

„Każdego, kto tych słów moich słucha,

a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym,

który dom swój zbudował na piasku”.

Jezus dodaje do tego: „Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i rzuciły się na ten dom. I runął, a upadek jego był wielki”. To jest ostrzeżenie Jezusa. Mówi się krótko: dom runął, a upadek jego był wielki. Dlaczego ten dom ludzkiego życia runął? Został zbudowany na piasku swoich marzeń, swoich planów, swoich żądań… Nie został zbudowany na skale, którą jest Chrystus i jego ewangeliczne żądania. Ale nie wystarczy je tylko usłyszeć, trzeba je realizować.

Jezus wspomniał o tej potrzebie realizacji słowa Bożego, kiedy kobieta w tłumie zawołała: „Błogosławione łono, które Cię nosiło…”. On powiedział: „Błogosławieni ci, którzy słuchają słowa Bożego i zachowują je” (Łk 11:27).

„Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je,

można porównać z człowiekiem roztropnym,

który dom swój zbudował na skale”

Następnie Jezus kontynuuje: „Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony” (w. 25). Na końcu Kazania na Górze Jezus opowiada tę przypowieść o dwóch budowniczych. Jeden zbudowany na skale, a drugi na piasku. O tym, który budował na skale, mówi się, że nie tylko usłyszał słowo Boże, ale także wcielił je w życie. Dlatego gdy nadeszła próba życia, przedstawiona w przypowieści pod postacią wichru, burzy i fal morskich, nie runął, bo był utwierdzony na skale.

«Nie troszczcie się więc zbytnio o jutro, bo jutrzejszy dzień sam o siebie troszczyć się będzie. Dosyć ma dzień swojej biedy».

Pan Jezus wyznacza nam zasady nawet w przyziemnych sprawach naszego codziennego życia. Są to zwykłe troski, troski o przyszłość, o jedzenie, o finanse, o zdrowie, o siebie i swoją rodzinę, troski o dom czy mieszkanie itp. Jezus daje prostą instrukcję, abyśmy nie martwili się o jutro, bo każdy dzień ma dość swojej biedy. Więc musimy skupić się na tym, aby przeżyć dany nam dzień zgodnie z wolą Bożą. Jezus mówi: „Dosyć ma dzień swojej biedy”. W innym miejscu Jezus mówi, że powinniśmy czuwać, bo nie wiemy, kiedy nadejdzie śmierć. Ona uwolni nas od wszelkich trosk. Pismo Święte mówi, że mamy wykorzystywać czas. Troski okradają nas ze spokoju. Jeśli człowiek jest przytłoczony wieloma troskami, musi sformułować skalę wartości i rozróżniać, co w danej sytuacji należy zrobić najpierw, a następnie to zrobić, oraz odłożyć to, co nie jest tak istotne, a nawet zbędne.

„Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się, i kradną”

Nasza natura, zepsuta przez grzech pierworodny, nie myśli o skarbach w niebie, gdzie rdza nie niszczy, a złodzieje nas okradają, ale skłania się ku materializmowi. Widzi w nim zabezpieczenie na przyszłość, a nawet ma upodobanie w pysze życia i gardzi innymi, którzy nie mają majątku. W przypowieści o bogaczu, który chciał zburzyć swoje stodoły i zbudować większe, Jezus mówi: „Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy od ciebie; komu więc przypadnie to, coś przygotował?”. Oczywiście tacy ludzie nie liczą się ze śmiercią ani końcem. W momencie ciężkiej choroby, a zwłaszcza w godzinie śmierci, doznają wielkiego szoku. Jeśli zachowują chrześcijańską wiarę, ale ich serce przywiązane do majątku, w godzinie śmierci im trudno będzie pozbyć się demona mamony. Jezus mówi wyraźnie: „Nie możecie służyć Bogu i mamonie”.

„Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski”

Jest to jedyny komentarz Jezusa do modlitwy „Ojcze nasz”, w której prosimy: „Ojcze, …odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom”. Warunkiem, aby Bóg mi przebaczył, jest przebaczenie o wiele mniejszych przewinień, które przeciwko mnie popełnił mój bliźni. Osoba, która jest świadoma swoich grzechów przed Bogiem i kary, która go za nie czeka, przyjmuje jako rzecz oczywistą to, czego wymaga od niej Bóg. Następnie Jezus dodaje: „Jeśli nie przebaczycie ludziom, i Ojciec wasz nie przebaczy wam waszych przewinień”, więc sprawa jest całkowicie jasna.

Są ludzie, którzy mówią: „Nie mogę pozbyć się winy, nie wierzę, że Bóg naprawdę mi wybaczył. Wyznałem swoje grzechy, ale poczucie winy trwa”. Powodem zamieszania w duszy i niepewności przebaczenia jest właśnie to, że człowiek nie przebacza swoim bliźnim ich drobnych przewinień i pozostaje w goryczy.