5 części świętowania niedzieli. Część V / Emaus

Piąta godzina

Emaus

1) Refleksja nad Słowem Bożym

Co przeżyli uczniowie, kiedy opuścili Jerozolimę i kiedy dołączył do nich Jezus, którego jednak nie poznali? Przede wszystkim Jezus pyta ich: „O czemże to rozmawiacie po drodze i czemu jesteście smutni?”. Jeden z nich, Kleofas, rzekł do Niego: „Ty jesteś chyba jedynym z przebywających w Jerozolimie, który nie wie, co się tam w tych dniach stało”. Zapytał ich: „Cóż takiego?”. Odpowiedzieli Mu: „To, co się stało z Jezusem Nazarejczykiem, który był prorokiem potężnym w czynie i słowie wobec Boga i całego ludu; jak arcykapłani i nasi przywódcy wydali Go na śmierć i ukrzyżowali. A myśmy się spodziewali, że On właśnie miał wyzwolić Izraela”.

Następnie uczniowie opowiadają o tym, co usłyszeli: jak kobiety widziały aniołów, które powiedziały im, że On żyje. Jezus rzekł do nich: „O nierozumni, jak nieskore są wasze serca do wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy! Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wejść do swej chwały?”. I zaczynając od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co we wszystkich Pismach odnosiło się do Niego. Ich serca pałały, gdy wyjaśniał im Pisma. Wkrótce potem, przy łamaniu chleba, otworzyły się im oczy i poznali Go, lecz On zniknął im z oczu.

Jezu, otwórz nasze oczy, abyśmy mogli poznać Cię w Twoich braciach (por. Mt 25,40). Twój brat – to ten, który Cię przyjął, świadczy o Tobie i jest prześladowany przez tych, którzy Cię prześladują. Pozwól mi dzisiaj zobaczyć Cię w Twoim bracie, który modli się ze mną.

2) Recytacja Słowa Bożego (5 min.):

Wszyscy powtarzamy: „Wtedy otworzyły się ich oczy i poznali Jezusa” (Łk 24,31).

3) Modlitwa według Słowa Bożego (5 min.):

Wszyscy powiemy: „Je-ho-szu-aa-aa-aa [*]”, a jeden dodaje: „Jesteś tutaj. Teraz poznaję Cię w sobie i w moim bracie!”.

4) Śpiew (5 min.):

Jezus otwiera mój umysł i serce na swoje Słowo. Śpiewamy pieśń „Jezus najwyższe Imię”.

Jezus ukazuje się apostołom

1) Refleksja nad Słowem Bożym

W niedzielny wieczór dziesięciu apostołów gromadzi się w domu za zamkniętymi drzwiami. Są pełne sprzecznych pomysłów. Najspokojniejszy jest Jan, który gdy tylko zobaczył pusty grób, uwierzył w zmartwychwstanie Chrystusa, które Pan wielokrotnie przepowiadał. Petr też wygląda inaczej niż rano. Powiedział już braciom, że ukazał mu się Pan. Sam nie chce o tym zbyt wiele mówić, jednak fakt ten szybko rozprzestrzenił się wśród uczniów i mówi się już o tym w różnych miejscach Jerozolimy.

Jest wieczór, a apostołowie wciąż opowiadają o tych wszystkich wydarzeniach – o ukazaniu się Jezusa Marii Magdalenie i o tym, jak spotkały Go inne kobiety. Tymczasem przypominają sobie niektóre słowa Jezusa, którymi ostatnio wskazywał na wszystko, co go czeka. Nagle ktoś niespodziewanie puka do drzwi. Otwierają je i do środka wchodzą dwóch zdyszanych uczniów, którzy zaledwie kilka godzin temu opuścili Jerozolimę. Przybyli kolejno opowiadają apostołom, że widzieli Pana, a oni też świadczą: „Pan rzeczywiście wstał i ukazał się Szymonowi”. Apostołowie byli zafascynowani spotkaniem uczniów z Emaus z Jezusem i chcieli ich dopytać o szczegóły. Ale nagle widzą, że na środku pokoju między nimi stoi lśniąca postać. Jezus staje pomiędzy nimi i mówi do przerażonych uczniów, którzy myśleli, że widzą ducha: „Pokój wam! Czemu jesteście zmieszani i dlaczego wątpliwości budzą się w waszych sercach? Popatrzcie na Moje ręce i nogi: to Ja jestem. Dotknijcie się Mnie i przekonajcie: duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam”. Przy tych słowach pokazał im swoje ręce i nogi”. Aby dać im pewny dowód, zjadł na ich oczach kawałek pieczonej ryby. Jej kości pozostały tam nawet po Jego odejściu.

Jezus powiedział uczniom, aby w Jego imieniu głosili pokutę i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom.

Uczniowie patrzą na uwielbionego Pana i zaczynają rozumieć istotę zbawienia w Jezusie Chrystusie, który za nas umarł i zmartwychwstał.

2) Recytacja Słowa Bożego (5 min.):

Wszyscy powtarzamy: „Popatrzcie na Moje ręce: to Ja jestem. Dotknijcie się Mnie!”. (Łk 24,39)

3) Modlitwa według Słowa Bożego (5 min.):

Uświadamiam sobie, że gdzie dwóch lub trzech gromadzi się w imię Jezusa, On jest pośrodku, nawet jeśli Go nie widzimy. Wszyscy powiemy: „Je-ho-szu-aa-aa-aa”, a jeden dodaje: „To Ty. Teraz Cię dotykam”.

4) Śpiew (5 min.):

Wraz z apostołami osobiście doświadczam spotkania z Jezusem, który jest tutaj obecny i teraz! Śpiewamy pieśń „Jezu, Jezu”.

Jezus ukazuje się Tomaszowi

1) Refleksja nad Słowem Bożym

W Niedzielę Zmartwychwstania Tomasz więcej niż inni uczniowie zmagał się z wątpliwościami. Nie był świadkiem pierwszego ukazania się Jezusa uczniom wieczorem w niedzielę Zmartwychwstania. Kiedy wraca do ich towarzystwa, radośnie mu oznajmiają: „Widzieliśmy Pana!”. Tomasz jednak nie podziela ich radości. Wiadomość o tym, że Jezus pojawił się pod jego nieobecność, dotyka go boleśnie i nie pozwala pozbyć się smutku i niewiary, które go ogarnęły. On odpowiada: „Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę”. Jego warunki wydają się niezmienne.

Ósmego dnia wszyscy znów są razem, łącznie z Tomaszem. Tutaj Jezus pojawia się wśród nich ponownie, podobnie jak tydzień temu. I teraz drzwi były zamknięte, a Jezus nagle stanął pośrodku. Od razu zwraca się do Tomasza i niemal dosłownie powtarza słowa, które Tomasz wypowiedział tydzień temu, nie wierząc, że Jezus żyje. Jezus dokładnie zna jego warunki i teraz wskazuje na swoje uwielbione rany i mówi do Niego: „Podnieś rękę i włóż ją do Mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym!”. Tomasz podchodzi do Jezusa i pada przed Nim na kolana. Uświadamia sobie swój upór, nieufność wobec Boga i swoich braci oraz dumę związaną z tą niewiarą. Jezus patrzy na niego z miłością i on nagle rozumie, że powodem jego smutku jest grzech pychy, że po prostu nie chciał schylić się przed Bogiem. Ale teraz wyznaje całym sercem: „Pan mój i Bóg mój!”. Jezus mu mówi: „Uwierzyłeś dlatego, ponieważ Mnie ujrzałeś? Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli”.

Jezus chce, abym nie pozostawał w ciemności i smutku, ponieważ często jestem podobny do Tomasza. W wielu sytuacjach nie wierzę w Jezusa, nie wierzę w moc Jego zmartwychwstania i w Jego wszechmoc. Muszę jednak poprzez pokutę (Mk 1,15) wyjść z niewiary i w wierze spotkać uwielbionego, zmartwychwstałego Jezusa, mojego Pana i mojego Boga.

2) Recytacja Słowa Bożego (5 min.):

Wszyscy powtarzamy: „Podnieś rękę swoją i włóż ją do Mego boku” (J 20,27)

3) Modlitwa według Słowa Bożego (5 min.):

Wszyscy powiemy: „Je-ho-szu-aa-aa-aa”, a jeden dodaje: „Przebacz mi moją niewiarę! Teraz wyznaję: Pan mój i Bóg mój!”.

4) Śpiew (5 min.):

Teraz osobiście doświadczam, że Jezus jest moim Panem i Bogiem. Śpiewamy pieśń „Emanuel” (to imię oznacza: Bóg – Jezus – z nami).

_________________________________________________________________________________________________________________

[*] Oryginalna wymowa Imienia Bożego, jak go wymawiali współcześni Chrystusowi i Matka Boża, brzmi „Jehoszua”.
Jak z żywą wiarą wzywać Imienia Bożego? Podczas wydechu wymawiaj sylabę „Je” i uświadamiaj sobie obecność Boga Ojca; przy drugim wydechu wymawiaj sylabę „ho” i uświadamiaj sobie obecność Boga-Syna; przy trzecim wydechu sylabę „szu” uświadamiaj sobie obecność Boga Ducha Świętego. A przy „aa-aa-aa” trzy razy zrób długi, cichy wydech, osobiście doświadczająć danej prawdy.